Κριτική για τον Joker 2, μια τολμηρή, αλλά βαρετή ταινία

Πώς μπορεί μια ταινία που ήταν πολιτισμικό φαινόμενο να μετατραπεί σε ένα θέαμα τόσο, ας πούμε, καμικάζι; Εδώ δεν υπάρχει ήρωας, ούτε γέλιο, και πολύ λιγότερο νόημα. Ο Joaquin Phoenix και η Lady Gaga ρίχνονται στο βάραθρο, αλλά υπάρχει πραγματικά κάτι που να τους σώσει;

Στο 'Joker', ο Todd Phillips κατάφερε να μας βυθίσει στο βασανισμένο μυαλό του Arthur Fleck, ενός κλόουν που ονειρευόταν να γίνει κωμικός σε μια κοινωνία που τον αγνοούσε.

Η ταινία αντήχησε σε ένα τεταμένο κοινωνικό πλαίσιο. Η πραγματικότητα μπλέχτηκε με τη φαντασία με τέτοιον τρόπο που πολλοί από εμάς σκεφτόμασταν: "Αυτό θα μπορούσε να είναι αντανάκλαση της δικής μας τρέλας". Αλλά, τι συνέβη εδώ;

Ένα μιούζικαλ που αψηφά τη λογική

Από την αρχή, η έννοια ενός μιούζικαλ βασισμένου στο σύμπαν του 'Joker' με άφησε να ξύνω το κεφάλι μου. Ένα μιούζικαλ; Σοβαρά! Τι ακολουθεί; Ένα 'Joker: Η Μουσική Κωμωδία'; Η ιδέα να δω τον Φίνιξ σε έναν μουσικό αριθμό είναι σαν να φαντάζομαι ένα ψάρι να πετάει. Η προPremisa του 'Folie à Deux' υποδηλώνει μια σύνδεση μεταξύ δύο τρέλας, αλλά αυτό που πραγματικά νιώθω είναι ότι οι χαρακτήρες μένουν σε μια είδους συναισθηματικό limbo.

Οι μουσικοί αριθμοί προσπαθούν να προσφέρουν μια ανάσα από την σκληρή πραγματικότητα της ζωής στη φυλακή, αλλά αντί να είναι μια διαφυγή, γίνονται βασανιστήριο. Κανείς άλλος δεν ένιωσε έτσι; Ή ήμουν μόνο εγώ; Η χημεία μεταξύ Φίνιξ και Γκάγκα είναι τόσο ανύπαρκτη που φαίνεται ότι και οι δύο βρίσκονται σε διαφορετικούς πλανήτες.

Μια υπολογισμένη καταστροφή

Η ταινία φαίνεται σαν ένα αποτυχημένο πείραμα. Είναι μια κριτική στο Χόλιγουντ; Μια κραυγή για δημιουργική ελευθερία; Ή, ακόμα χειρότερα, πιστεύεται πραγματικά ότι αυτό θα λειτουργούσε; Τα μουσικά, δικαστικά και ερωτικά στοιχεία δεν ταιριάζουν σε ένα παζλ που από μόνο του είναι συγκεχυμένο. Όλα όσα έλαμπαν στην πρώτη ταινία φαίνεται εδώ να εξαφανίζονται σε μια θάλασσα προσδοκιών.

Αν το 'Joker' ήταν ένα ταξίδι στην τρέλα, το 'Folie à Deux' αισθάνεται σαν μια περιπλάνηση χωρίς κατεύθυνση. Η ατμόσφαιρα που προηγουμένως μας κρατούσε κολλημένους στην οθόνη μετατρέπεται σε έναν ατελείωτο αριθμό καρικατούρων που προσπαθούν, χωρίς επιτυχία, να αποσπάσουν την προσοχή μας.

Η επαναληψιμότητα των ερμηνειών του Φίνιξ αισθάνεται σαν ένας ατέλειωτος αντίλαλος και, ειλικρινά, κουράζει. Πόσες φορές ακόμα μπορούμε να δούμε έναν άντρα να φωνάζει τον πόνο του;

Ένας αγωνιώδης επίλογος

Η κατάληξη αυτής της ταινίας φαίνεται σαν μια ανάσα εξάντλησης. Δεν υπάρχει σωτηρία, ούτε νόημα, μόνο μια θυσιαστική πράξη που, στο τέλος της ημέρας, φαίνεται κενή. Αν υπήρξε ποτέ η πρόθεση να γίνει κάτι το τολμηρό και προκλητικό, έχει χαθεί μέσα στο χάος μιας αφήγησης που δεν ξέρει πού πηγαίνει.

'Joker: Folie à Deux' είναι μια εμπειρία που αφήνει κάποιον να αναρωτιέται: είναι αυτό που πραγματικά θέλαμε; Η απάντηση είναι ένα ηχηρό "όχι". Ίσως θα έπρεπε να είχαμε αφήσει τον Άρθουρ Φλεκ στον κόσμο του, όπου η τρέλα και η μοναξιά του αντηχούσαν σε όλους μας.

Συμπερασματικά, αυτή η συνέχεια φαίνεται περισσότερο σαν μια αποτυχημένη άσκηση αυτοκριτικής παρά μια γιορτή της προκάτοχού της. Έτσι, καλύτερα να κρατήσουμε την πρώτη και να ξεχάσουμε αυτή; Εγώ λέω ναι!