- Η πτώση των γεννήσεων: Μια αναπόφευκτη μοίρα ή μια ευκαιρία για
- Τι συμβαίνει;
- Η γήρανση: μια παγίδα ή ένα πλεονέκτημα;
- Γιατί οι οικογένειες είναι πιο μικρές;
- Και τώρα τι;
Ακολουθήστε την Patricia Alegsa στο Pinterest!
Η πτώση των γεννήσεων: Μια αναπόφευκτη μοίρα ή μια ευκαιρία για επαναστασία;
Το 1950, η ζωή ήταν σαν ένα επεισόδιο των "Πικαπίεδρα": όλα ήταν πιο απλά και οι οικογένειες ήταν μεγάλες. Οι γυναίκες είχαν κατά μέσο όρο πέντε παιδιά. Σήμερα, αυτός ο αριθμός μόλις ξεπερνά τα δύο.
Τι συνέβη; Εξαντληθήκαμε από τις πάνες ή απλά είμαστε πιο απασχολημένοι παρακολουθώντας σειρές σε streaming;
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η αλλαγή δεν είναι μόνο μια στατιστική περιέργεια; διαγράφεται ως η πιο βαθιά δημογραφική αλλαγή του 21ου αιώνα.
Τι συμβαίνει;
Το Ινστιτούτο Μετρήσεων και Αξιολόγησης Υγείας του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, στη μελέτη του που δημοσιεύτηκε στο The Lancet, προτείνει ότι σχεδόν όλες οι χώρες θα αντιμετωπίσουν μείωση του πληθυσμού τους προς το τέλος του αιώνα.
Η Ιαπωνία, για παράδειγμα, θα μπορούσε να δει τον πληθυσμό της να μειώνεται στο μισό μέχρι το 2100. Φανταστείτε έναν αγώνα μπέιζμπολ στο Τόκιο με περισσότερους ρομπότ παρά ανθρώπους!
Η γήρανση: μια παγίδα ή ένα πλεονέκτημα;
Η κατάσταση είναι σαφής: λιγότεροι τοκετοί και περισσότεροι παππούδες. Μέχρι το τέλος του αιώνα, οι ηλικιωμένοι άνω των 80 ετών θα μπορούσαν να ισοσταθμίσουν τους τοκετούς. Είμαστε έτοιμοι για έναν κόσμο με λιγότερα παιδιά; Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή.
Ενώ μερικοί βλέπουν μόνο προβλήματα, άλλοι, όπως ο Ραφαέλ Ρόφμαν από το CIPPEC, πιστεύουν ότι υπάρχουν ευκαιρίες: αν επενδύσουμε στην εκπαίδευση και τις ικανότητες, θα μπορούσαμε να γίνουμε πιο αναπτυγμένες χώρες.
Αλλά αν συνεχίσουμε όπως είμαστε, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε όπως ο Τιτανικός, χωρίς σωσίβια.
Γιατί οι οικογένειες είναι πιο μικρές;
Οι γυναίκες σήμερα επιλέγουν να σπουδάσουν και να εργαστούν πριν σχηματίσουν μια οικογένεια. Η αστικοποίηση παίζει επίσης το ρόλο της: λιγότερος χώρος, λιγότερα παιδιά. Η Karen Guzzo από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας αναφέρει ότι η παγκοσμιοποίηση και οι εργασιακές αλλαγές έχουν αλλάξει την πορεία προς την ενηλικίωση, ωθώντας τους νέους να μετακομίσουν σε πόλεις, να σπουδάσουν περισσότερο και, κατά συνέπεια, να καθυστερήσουν την πατρότητα.
Η Sarah Hayford από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο μας θυμίζει ότι οι μεγάλες πτώσεις στη γεννητικότητα ξεκίνησαν γύρω στο 2008, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Υφεσης. Φαίνεται ότι οι ατομικές προτεραιότητες δεν άλλαξαν τόσο όσο οι οικονομικές συνθήκες που τις περιβάλλουν.
Ποιος θέλει να έχει παιδιά όταν δεν μπορείς καν να βρεις έναν αξιοπρεπή καφέ χωρίς να κάνεις ουρά;
Και τώρα τι;
Η πτώση της γεννητικότητας φαίνεται μη αναστρέψιμη. Πολιτικές που προωθούν τη γεννητικότητα έχουν προσπαθήσει να αλλάξουν αυτή την τάση, αλλά με μέτρια αποτελέσματα. Ωστόσο, δεν είναι όλα χαμένα. Ο Ρόφμαν προτείνει ότι, αντί να προσπαθούμε να αναστρέψουμε το αναπόφευκτο, πρέπει να προσαρμοστούμε σε αυτό το νέο πλαίσιο και να επικεντρωθούμε στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των μελλοντικών γενεών.
Ωστόσο, ο αντίκτυπος θα είναι αισθητός: λιγότεροι εργαζόμενοι, περισσότεροι παππούδες που χρειάζονται φροντίδα, και μια οικονομία που θα πρέπει να επαναστατήσει. Η τεχνητή νοημοσύνη και η αυτοματοποίηση μπορεί να αφαιρέσουν θέσεις εργασίας, αλλά τομείς όπως η φροντίδα ηλικιωμένων θα συνεχίσουν να χρειάζονται ανθρώπινες χέρες. Είμαστε έτοιμοι για έναν κόσμο όπου η φροντίδα των μεγαλύτερων μας θα είναι πιο κρίσιμη από ποτέ;
Το κλειδί είναι η καινοτομία και η αλληλεγγύη. Χρειάζεται να ξανασκεφτούμε πώς θα χρηματοδοτήσουμε τις συντάξεις και τις ανάγκες υγείας σε έναν κόσμο με λιγότερα παιδιά. Δεν είναι μόνο ζήτημα αριθμών; Είναι ζήτημα μέλλοντος.
Είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε; Ή θα συνεχίσουμε να βλέπουμε πώς ο κόσμος αλλάζει από τον καναπέ; Μόνο ο χρόνος θα δείξει.
Εγγραφείτε στο δωρεάν εβδομαδιαίο ωροσκόπιο
Αιγόκερως Δίδυμοι Ζυγός Ιχθείς Καρκίνος Κριός Λέων Παρθένος Σκορπιός Ταύρος Τοξότης Υδροχόος